Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ άρθρου της Ε. Τσερεζόλε.
Εδώ και λίγα 24ωρα οι ειδήσεις για την αδελφοκτόνο σύγκρουση στην Αίγυπτο βρίσκονται στη δεύτερη θέση των δελτίων ειδήσεων. Προηγούνται εκείνες (τραγικές, συνοδευόμενες και από τις ανάλογες φωτογραφίες) που προέρχονται από τη Συρία, σχετικά με αυτό που ειδικοί βεβαιώνουν ότι πρόκειται για χρήση χημικών όπλων με πάνω από χίλια θύματα – μεταξύ τους πολλά παιδιά. Αυτή είναι ίσως η μοναδική (μαζί βέβαια με εκείνη του αποτροπιασμού) βεβαιότητα που μπορεί να διατυπώσει κανείς.
Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν τελικά η αποκάλυψη αυτή, που δόθηκε στη δημοσιότητα από τη συριακή αντιπολίτευση, θα είναι αρκετή για να σηματοδοτήσει κάποια σοβαρή στροφή στη στάση του λεγόμενου «διεθνούς παράγοντα» έναντι της συνεχιζόμενης αιματοχυσίας στη χώρα.
Προς το παρόν, πάντως, το μαζικό αυτό έγκλημα με τους 1.300 νεκρούς στα προάστια της Δαμασκού, για το οποίο η αντιπολίτευση κατηγορεί το καθεστώς, με το τελευταίο να αρνείται ότι έκανε χρήση χημικών όπλων, παρά το σοκ που έχει προκαλέσει παγκοσμίως, δεν φαίνεται να λειτουργεί ως «game changer», ως ο παράγοντας δηλαδή που θα δράσει καταλυτικά στη ροή των εξελίξεων.
Η έκτακτη συνεδρίαση το βράδυ της Τετάρτης προς Πέμπτη (ώρα Ελλάδας) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν έκρυβε καμία έκπληξη: η επιφυλακτικότητα της Ρωσίας αλλά και της Κίνας να καταδικάσουν την καταγγελλόμενη, από την αντιπολίτευση, χρήση χημικών όπλων εκ μέρους του καθεστώτος Άσαντ απέκλεισε το ενδεχόμενο έκδοσης κοινής δήλωσης που να καλεί τους επιθεωρητές του οργανισμού να διενεργήσουν έρευνα. Ας σημειωθεί ότι οι επιθεωρητές βρίσκονταν λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από εκεί όπου έλαβε χώρα το δράμα…
Οι 15 του Σ.Α. περιορίστηκαν λοιπόν να ζητήσουν να «ριχθεί φως» στις καταγγελίες. Ωστόσο ελάχιστες είναι οι πιθανότητες η Δαμασκός να δώσει το «πράσινο φως» για σχετικές έρευνες των επιθεωρητών του ΟΗΕ. Λίγες ώρες αργότερα όμως ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Λοράν Φαμπιούς, έθετε θέμα χρήσης στρατιωτικής βίας κατά του καθεστώτος και λήψης απόφασης με «άλλους τρόπους», αν και απέκλεισε το ενδεχόμενο χερσαίας στρατιωτικής επέμβασης.
«Κλειδί» η στάση των ΗΠΑ
Να πρόκειται εδώ για την αντίδραση μιας χώρας που πριν από 90 περίπου χρόνια λάμβανε την «εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών προκειμένου να διοικήσει εν λευκώ τη Συρία;
Μπορεί. Ωστόσο λίγη χρησιμότητα έχει η απάντηση για τις μελλοντικές εξελίξεις, οι οποίες θα εξαρτηθούν, και αυτό ήταν εκ των προτέρων γνωστό, από τη στάση της Ουάσιγκτον. Πέρσι τον Ιούλιο, όταν η Δαμασκός παραδεχόταν κατοχή χημικών όπλων, ο Μπάρακ Ομπάμα είχε αντιδράσει δηλώνοντας πως κάτι τέτοιο σήμαινε ότι παραβιάζεται μια «κόκκινη γραμμή». Στις 3 Δεκεμβρίου 2012 ο ίδιος τόνιζε ότι προσφυγή σε τέτοιου είδους όπλα θα επιφέρει «άμεση διεθνή αντίδραση»… Έκτοτε, αν και έχουν υπάρξει περιπτώσεις κατά τις οποίες η αντιπολίτευση έχει καταγγείλει χρήση χημικών με περίπου 100 θύματα, «διεθνής αντίδραση» δεν υπήρξε. Ούτε καν καταδίκη…
Την ίδια στιγμή πάντως στο πεδίο της μάχης στο οποίο έχει μετατραπεί όλη η επικράτεια της Συρίας το καθεστώς με τη βοήθεια των Ιρανών πασνταράν, των μαχητών της Χεζμπολάχ, των πετροδολαρίων της Σαουδικής Αραβίας καθώς και με τη στήριξη (διπλωματική και στρατιωτική) της Ρωσίας, έχει καταφέρει να ισορροπήσει την κατάσταση, να επανακατακτήσει πόλεις που είχε απολέσει στην αρχή της εξέγερσης, όπως την Κουσέιρ στα σύνορα με τον Λίβανο ή τη Χομς, την τρίτη πόλη της χώρας, στρατηγικής σημασίας για τη σύνδεση της πρωτεύουσας με τα μεσογειακά παράλια.
Άλλες πόλεις εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τον έλεγχο των εξεγερμένων. Ενώ οι τελευταίοι πέρσι το καλοκαίρι είχαν καταφέρει να επιφέρουν πλήγματα εντός της Δαμασκού, τώρα οι κυβερνητικές δυνάμεις έχουν τον πλήρη έλεγχο, τον οποίο όμως δεν μπορούν να διατηρήσουν. Με αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη δραστηριοποίηση των ανταρτών κυρίως στα ανατολικά της πρωτεύουσας.
Η εξέγερση λοιπόν στη Συρία, η οποία μετατράπηκε σε πολύνεκρο εμφύλιο, δεν πλησιάζει στο τέλος της. Αντιθέτως. Τα πράγματα θα μακρύνουν σε χρονική διάρκεια και θα γίνονται πολυπλοκότερα. Ακόμη και εντός της αντιπολίτευσης, που κάθε άλλο παρά ενιαία εμφανίζεται, με εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ τζιχαντιστών και Κούρδων, ενώ την ίδια στιγμή οι ξένοι σύμμαχοι (Σ. Αραβία, Κατάρ, Τουρκία κ.ά.) επιδιώκουν να προωθήσουν τα δικά τους «πιόνια». Το «κουβάρι» λοιπόν και θα περιπλέκεται αλλά και ενίοτε θα παίρνει τραγική μορφή, όπως στην πρόσφατη περίπτωση.
Το μόνο σίγουρο είναι σε όλες τις εκδοχές, ότι οι μεγάλοι χαμένοι των διαφορετικών «παιγνίων» εξουσίας και επιρροής, εντός και εκτός Συρίας, θα είναι οι άμαχοι… Όπως συνέβη με το μικρό κοριτσάκι στο νοσοκομείο, μετά την πρόσφατη τραγωδία, που επαναλαμβάνει έντρομο «είμαι ζωντανή, είμαι ζωντανή», αγνοώντας ότι οι γονείς της έχουν πεθάνει από τα χημικά…
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΛΥΚΟΒΡΥΣΗΣ - ΠΕΥΚΗΣ 